Иҷораи либосҳои махсус
Ба сафари аввалини пиёдагардии худ, сайёҳони навкор, чун қоида, либосҳо ва воситаҳои сайёҳии махсус надоранд. Рӯйхати таҷҳизот барои сайёҳӣ навъи хеле калон дорад, дар баробари ин бо худ доштани онҳо аҳамияти аввалиндараҷа дорад.
Барои онҳое, ки саёҳат карданро дӯст медоранд, харидорӣ намудани ин воситаҳои зарур намебошад, чун мо имконияти ба иҷора додани чунин лавозимотҳоро пешниҳод мекунем. Лавозимотҳои болозикр бештар ҳангоми саёҳат ба куҳҳо, шикор ё моҳидорӣ лозим мебошанд.
Сайёҳӣ- яке аз намудҳои машҳуртарин машғуллиётҳо мебошад. На ҳама ба истироҳат дар соҳилҳо таваҷҷӯҳ доранд, сайругашт дар шаҳр низ кофӣ намебошад. Бинобар ин, одамон ба сайру гашт мебароянд. Аз ин рӯ, ба шумо лозим аст, ки таҷҳизоти гуногун, аз ҷумла ҷузвдонҳо ва пойаафзоли мувофиқ харед. Агар шумо то ҳол дар бораи машғул шудан ба сайёҳӣ фикр карда истода бошед, он гоҳ барои саёҳати аввалин, иҷора гирифтани таҷҳизоти сайёҳӣ ба мақсад мувофиқ аст.
Либоси махсус лозим аст? Бо мо тамос гиред!
Мутахассисони мо ба Шумо кӯмак мерасонанд!
